Cuartos de illamento, unha 'separación' amigable
“Se China espirra, o mundo enteiro arrefríase”. Todos oímos algunha vez esta expresión, usada a xeito de metafórico proverbio oriental, para dicir que a economía mundial depende do estado da economía do xigante asiático. Este mes, o metafórico deu paso ao literal e a aparición do coronavirus na cidade de Wuhan chegou xa, globalización mediante, a varios puntos do planeta.
Dende o inicio do brote ata hoxe, e segundo datos do Ministerio de Sanidade, confirmáronse 6.060 casos, 5.974 en China e o resto, 86, noutros 14 países. A 28 de xaneiro, última actualización de datos por parte do Ministerio de Sanidade, hai 1.239 casos en estado grave e faleceron 132 persoas dende o inicio do brote.
O tratamento require hospitalización nun cuarto de illamento, uns cuartos que a lei española obriga a construír nos hospitais do noso país. Neste artigo imos explicar cales son as especiais características destes cuartos, que non só axudan a pacientes con problemas respiratorios, senón que evitan contaxios de diversa índole.
O Hospital Fraternidad-Muprespa Habana dispón de 50 cuartos. Deles, catro contan con elementos “invisibles” que achegan seguridade ao tratamento. Pero en que difire un cuarto ‘normal’ dun de illamento? Hai dúas diferenzas fundamentais: as portas teñen un sistema de dobre esclusa, é dicir, para que se abra unha, a outra ten que estar pechada. Na zona intermedia existe unha mesa coa bata, luvas e máscara que debe poñerse o persoal sanitario e desbotar ao rematar.
A outra diferenza é que podemos elixir que presión hai no cuarto: negativa, se buscamos que o aire de fóra poida entrar no cuarto, pero que o do seu interior non saia, ou positiva, se buscamos que a circulación do aire vaia dende o interior da estancia cara ao exterior.
No caso de pacientes con afeccións respiratorias graves, coa presión negativa non se diseminan os microorganismos que hai dentro do cuarto, que son patóxenos moi resistentes. “Unha vez dentro do cuarto hai que pechar as portas e atender o paciente normalmente. Ao finalizar a cura, a toma de tensión, de temperatura etc., desbótase nun cubo especial a roupa e material funxible co que se tratou o paciente. Ao saír, entre as dúas portas hai que lavar as mans con solución hidroalcohólica. As mans non tocaron en ningún momento o paciente, de modo que non hai posibilidade de diseminar microorganismos ao resto de pacientes”, explica Caridad Amador, directora de enfermaría do Hospital Fraternidad-Muprespa Habana.
Estes cuartos tamén serven para evitar as infeccións nosocomiais, as que se poden contraer nos hospitais, dada a presenza de patóxenos que ‘viven’ no ámbito hospitalario e que son resistentes aos antibióticos. “Son imprescindibles nos hospitais, primeiro por imperativo legal da Comunidade de Madrid e, segundo, porque as infeccións nosocomiais son cada vez máis frecuentes, e a vía de transmisión é sempre o persoal sanitario. De aí a importancia de lavar ben as mans, levar as uñas curtas e sen pintar ou evitar os aneis, xa que os patóxenos se adhiren con gran facilidade a eles”, explica a responsable de enfermaría do centro. Ademais, o material non-desbotable, como fonendos ou termómetros, aínda que xa non se comparte entre pacientes, límpase meticulosamente tras cada uso. Os cuartos de illamento tamén preveñen o contaxio por gotas (enfermidades que se transmiten polas pingas de saliva, como a gripe) ou por vía aérea (por exemplo, a tuberculose).
Para pacientes inmunodeprimidos, estes cuartos permiten tamén o illamento que necesitan. Por exemplo, un paciente que está a recibir quimioterapia, e ao que lle baixan moito as defensas, necesita protexerse do que poidan contaxiarlle o resto de pacientes. Cambiando a positiva a presión da estancia, o aire sairá do cuarto e non entrará o de fóra. E, no día a día, que mantemento require este cuarto? No caso de que estea ocupado por un paciente infeccioso, o protocolo de limpeza é máis esixente, practicamente como o dun quirófano.
Nestes cuartos fanse controis microbiolóxicos con periodicidade mensual para garantir que non hai presenza de ningún patóxeno.
Todo iso redunda en maior seguridade para o paciente, que, iso si, vive unha experiencia de hospitalización máis dura, xa que non pode saír libremente do cuarto. Cando ten que saír, por exemplo, para facerse unha proba, é pertinente adoptar precaucións especiais. Cítaselles ao final do día, saen sempre vestidos con EPI (equipos de protección individual) e, cando xa fixeron a proba, límpase a máquina para evitar o contaxio ao resto de usuarios. As súas visitas tamén están restrinxidas e os seus acompañantes teñen que vestir EPI e recorrer constantemente á solución hidroalcohólica.
